|
Ik heb in 1969 samen met men 2 jongere zusjes in Hickendorf gezeten, ik was 5 jaar.
Ik herinner me ook nog heel goed hoe het er daar aan toe ging.
We werden soms zonder reden onder de ijskoude douche gezet, zelfs met al onze kleren aan. Als je niet snel genoeg je bord leeg at werd je met je gezicht in het bord met warme eten geduwd. Vooral van het dagelijkse vieruurtje dat uit griesmeelpap bestond waren de meeste kinderen doodsbang, het was een hel om dat in een recordtijd kokhalzend naar binnen te werken.
ik herinner me ook de thermometer die elke avond tussen je billen gestoken werd en hoe dat prikte, als je durfde te huilen staken ze hem nog dieper. ik herinner me ook nog de gang met wasbakken waar we 's morgens ons gezicht moesten wassen en onze tanden moesten poetsen en hoe de zusters ( verpleegsters ) ons hielpen als het niet snel genoeg ging, men tandvlees bloedde vaak hevig.
Ik herinner me ook hoe je vernederd werd als je in bed geplast had en de rest van de dag met je natte onderbroek op je hoofd te kijk werd gesteld.
Het ergste van al is dat moeder er zich niet druk om maakte, ze had ons in Hickendorf gedumpt omdat ze geen interesse had in ons, ze geloofde onze verhalen niet eens toen ze ons die éne keer is komen bezoeken.
Men zusjes en ik zijn tijdens onze kinderjaren in meerdere instellingen gedumpt, maar Hickendorf is de enige plaats die ik me nog zo levendig herinner en waar ik nog steeds de gevolgen van draag. Hickendorf was een hel, je was een nummer, een nutteloos stuk onbenul in de ogen van volwassenen die zichzelf hulpverleners durfden te noemen.
Ik ben toevallig op deze website terecht gekomen en las een paar berichten van mensen die er ook die vreselijke dingen hebben meegemaakt.
Ik heb voor het eerst in men leven het gevoel dat ik niet overdrijf met mijn verhaal over Hickendorf en dat ik eindelijk geloofd wordt.
Godzijdank na 45 jaar!
Ik wil alle mensen die hetzelfde hebben meegemaakt in Hickendorf een warme steunknuffel geven !!!
|