|
Steun betuigen is iets wat ik zou kunnen doen, maar dat heeft geen enkel nut.
Jullie verdriet wordt er niet minder van.
Begrip kan ik niet tonen, ik weet niet is wat het is een kind te verliezen. Zeggen dat ik me een voorstelling kan maken, ik voel het opkomen, maar negeer het als een arrogante gedachte. Het ergste verdriet wat ik ken, is liefdesverdriet, en misschien is dat ook precies wat het is, maar dan zoveel malen erger, niet voor te stellen.
Je mist niet zomaar iets, je mist je liefde, die je zelf gecreëerd hebt uit liefde met je man samen, om samen iets nieuws te maken, en dan wordt het ontnomen, enorm oneerlijk moet dat voelen.
De enige troost die ik kan bedenken is de pijn die ze heeft gehad, die is over ....
Bij haar ...
Geloof me, ik weet zeker dat ze bij jullie is in alles wat jullie doen en voelen, zij het op een andere wijze zoals jullie haar het leven geschonken hebben.
Ze weet alles en voelt het ook ...
Heel veel succes met het verdriet wat nooit weg zal gaan, maar misschien wel een gedoseerde plek in kan nemen.
Natuurlijk ook voor kleine Bram en Floor.
Veel liefs Kate
|