|
Lieve, lieve Daisy,
De zon komt op
de vogels fluiten
de bloemen zien er schitt'rend uit
de nieuwe dag ruikt als een baby
fris gewassen, lachend en vol verwachting
mensen worden wakker
onnadenkend leven zij de dag
foeteren op het weer en de file
hebben geen zin in dit en in dat
en de dag komt tot bloei
en bijna niemand ziet nog de pracht
de wind, de regen, de zon,
de onmogelijk mooie kleuren
en langzaam gaat de dag weer
over in de mysterieuze nacht
de vogels worden stil
ook de bloemen gaan nu slapen
en ook jouw ouders en broertje,
lieve Daisy, volgen dit ritme
van dag en nacht, van licht en donker,
en weten als geen ander dat leven een
geschenk is, een kwetsbaar geschenk,
zo broos, zo teer, zo mooi, zo lelijk,
zo lief, zo hard, zo zwart, zo wit,
zo kleurrijk en zij weten, nee, zij
voelen dat jij dít leven niet meer
samen met hun leeft, althans niet in
de dimensie die wij, simpele zielen, kennen
en de pijn is er iedere seconde van hun leven,
lieve Daisy, omdat ze jou dit leven zo hadden
gegund en dit leven met jou hadden willen leven.
Ach, lief meisje, waarom toch?
Je wordt zo waanzinnig gemist.
Er zijn nu slechts dromen over 14 mei,
als je 19 zou zijn geworden.
Dromen, denken, raden naar
hoe het geweest zou zijn, als ......
Het is om gek van te worden
Het blijft bij dromen en bij wreed
en levenslang missen en vooral bij
eindeloze, schitterende liefde.
Ach, meisje toch......
|