Lieve Daisy, Het is vandaag 20 jaar geleden dat je bij ons bent weggegaan. Alles voelt anders omdat niets meer het zelfde is na 23 november 2020.
In de bloei van je leven, maar opeens viel het stil. Onze harten in duizend stukken, onze ziel koud en kil.
Met twee dingen voor altijd verder moeten leven. Onze liefde voor jouw en het grote gemis.
Nooit meer hetzelfde zijn de dagen zonder jouw. Gebroken en verloren en gehuld in diepe rouw.
Een vader met lege armen, elke dag weer overwinnen. Onzichtbaar voor buiten, maar verdriet dat overheerst van binnen.
De liefde voor jouw overwint het verdriet en de pijn. En in mijn hart, gedachten en dromen, zullen wij altijd samen zijn.
Ik laat je nooit los, ik laat je nooit gaan. En ook is het ontzettend moeilijk Met jou zo dicht bij, kan ik elke dag weer aan.
Oneerlijk en veel te kort, de tijd die ons samen is gegeven. Maar weet ik ben je vader voor het leven.
I Love You.
Papa.
|